Corona beleid van Haptotaal
Ik ben gestopt met het geven van “gewone” therapie. In theorie zou ik nog therapie mogen geven (van het RIVM en mijn beroepsvereniging) maar het klopt niet binnen mijn maatschappelijke verantwoordelijkheid. Dat klinkt duur, maar wat ik bedoel: “Ik vind dat ik het niet kan maken op dit moment.”
En ik zal aan de hand van het haptonomisch hexagram hoe dat werkt voor mij, en waarschijnlijk ook voor jou.
Haptonomisch hexagram
(Uit: Levenslust en levenskunst, Frans Veldman pag 143)
Als model kun je de mens rationeel-effectief en gevoelsmatig-affectief bezien. Respectievelijk de blauwe en rode driehoek.
Rationeel ga ik graag door met het geven van therapie.
- Ik wil het graag, het is een heerlijk vak en geeft me een authentiek zinvol gevoel.
- Ik kan het: ik ben gezond, het mag van mijn beroepsvereniging en ook van het RIVM en graag ben ik betrouwbaar
- Er zit ook een moeten in: ik heb een verantwoordelijkheid naar mijn cliënten
Mijn angst is om al mijn cliënten kwijt te raken, of erger nog, dat mensen er achter komen dat ze me helemaal niet nodig hebben. Die zou me zo maar aan het werk houden, maar:
Naast die primitieve angst en mijn rationele argumenten om wel door te gaan, ben ik ook meer dan dat alleen.
- Past het me wel om in deze crisis geen gehoor te geven aan de oproep van Rutte, aan mijn maatschappelijke verantwoordelijkheid?
- Durf ik werkelijk het risico aan te gaan dat ik per ongeluk een tiental cliënten heb besmet?
- Mag ik wel verlangen dat iedereen zijn steentje bijdraagt terwijl ik doorwerk in een toch niet vitaal-essentieel beroep?
Effectief en affectief samen
Als ik de vrijheid hou, of terug pak. Als ik niet alleen effectief handel, of niet alleen affectief beweeg. Als ik durf te vertrouwen op mijn creativiteit dat ik sommige cliënten wel verder kan helpen en op mijn weten dat mijn keuze, voor mij, klopt. En dat als een cliënt zich in de steek gelaten voelt en niet meer verder wilt zoeken naar een passend alternatief, dan er op vertrouwen dat mijn keuze mij past en ik oprecht tegen die cliënt sorry kan zeggen. Het afgewezen gevoel, dat ik ook ken, incasseer en bij mijn oprechte sorry kan. En het wonderlijke is dat en soms, heel soms, iets nieuws ontstaat, als de sorry voor de ander echt en invoelbaar is. Als de sorry over onmacht, pijn en verdriet gaat, dan kan er soms alsnog wat ontstaan, een vorm om samen wel verder te komen.
De andere kant. het vanuit kracht en effect meer doen voor die ander, betekend in dit geval mijzelf kwijt raken. Dat is op dit moment mijn beperking. Terwijl ik mijn cliënten juist wil leren om zichzelf trouw te zijn. Om zich niet te laten belemmeren door angsten, patronen of normen.
Contact
Contact, dat is het sleutelwoord. Wat ik hierboven beschreven heb gaat over contact met mezelf behouden in mijn omgeving. Die omgeving is, beroepsmatig, werken met mensen die menen even iets meer nodig te hebben. Iets meer inzicht, iets meer steun, iets meer voeling, iets meer inspiratie. Graag hou ik dan ook contact met mijn cliënten. Als mailen werkt, doen we dat. Misschien maken we een (beeld)bel afspraak. Er zijn genoeg oefensituaties die je onder begeleiding kunt benutten. En als we echt niet verder komen terwijl het wel nodig is, dan kunnen we ook een uurtje wandelen of fietsen.
Als je vragen of opmerkingen hebt hier over, voel je vrij om te reageren. Je kunt bellen: 0614242802 (vaak voicemail, zo zorg ik goed voor mijzelf), appen (binnen 24 uur antwoord) of mailen: peter.leest@haptotaal.nl.
