Grenzen leren aangeven

Een veelgestelde vraag van cliënten is dat ze willen leren hungrenzen grenzen aan te geven. Vaak zijn ze aan het einde van de dag moe en lusteloos, hebben van alles voor hun omgeving gedaan en vergeten voor zichzelf te zorgen. Vaak hoort bij deze vraag ook dat de cliënt aangeeft meer tijd voor zichzelf te willen hebben.

Meer of minder leven

Mensen die met deze vraag aankomen voelen vaak moe en lusteloos: uitgeblust. De gedachte is dan dat als ze beter voor zichzelf zouden zorgen dat ze meer energie voor zichzelf overhouden. Een beetje als: door zuiniger te leven, gelukkiger worden. Een mooie gedacht. Ik ben het er echter niet mee eens.

Leef!

Het is vaak de manier waarop je “van alles voor je omgeving” doet. Door voor een ander te gaan zorgen, de ander te ontzien, daardoor doe je twee mensen tekort en je wordt er moe van, waarschijnlijk die ander ook.

Door niet te gaan zorgen, niet te ontzien, maar juist door de ander te belasten wordt je beiden gelukkig. Jij gaat niet sloven voor de ander maar gaat naar je beste kunnen het contact met de ander aan om samen uit te vinden wat die ander nog wel kan. Dan belast je de ander opdat de ander zichzelf kan laten zien. Kan laten zien wat hij allemaal nog wel kan en dat beetje wat jij dan eventueel nog wel moet helpen voelt heel anders. Daar wordt wordt je eerder blij dan moe van.

Keuzes maken, ga levenleef samen

Waar de therapie bij de meeste cliënten die grenzen willen leren aangeven op neer komt is als eerste om weer te ervaren hoe leuk het is om contact te hebben. Om belast te worden en de ander te belasten. Daar wordt je weer energiek van. Als dat onder de knie is dan is het vaak nog goed om bewust keuzes te maken in wat je wel gaat doen en wat niet. Vaak is dat dan al niet meer moeilijk. Het is de cliënt dan al wel heel helder wat wel energie geeft en wat niet.

Dus niet grenzen aan geven, minder leven, is de keuze. Maar juist het lef hebben om meer te gaan leven en daarvan te genieten, dat is de keuze!