Mooie jonge mensen
Ik kan heel erg genieten van kijken naar jonge mensen: die vitale jonge lijven, die een schijn lijken op te houden van een moeiteloos en gelukkig leven, of tenminste van een beloftevolle toekomst.
Die zich niet mooi voelen
In mijn praktijk kom ik andere verhalen tegen. Jonge mensen die worstelen met het leven, onzeker zijn over van alles, zeker ook over hun vitale jonge lijf. Opvallend is dat ze vaak wel veel vrienden hebben, maar met hen niet over hun problemen durven te praten. Schaamte, onvermogen of loyaliteit houdt ze tegen. Toen ik jong was heb ik het leven niet als moeiteloos ervaren en, uit onzekerheid, schaamte en loyaliteit voor van alles en iedereen praatte ik met niemand over dingen die me in de weg zaten. En er zat me in die tijd best wel veel in de weg. Ook mijn lijf voelde, nu achteraf bekeken, niet aan als “één geheel”. Alsof ik het niet helemaal bewoonde, het mij niet helemaal eigen was. Dat meen ik bij diverse kinderen en adolescenten die ik tegenkom ook waar te nemen.
Terwijl lelijke oude mensen
Tegenwoordig heb ik ouderdomsvlekken op mijn huid, rimpels, littekens, ben ik tenminste 10 kilo te zwaar en kalend. Objectief gezien echt wel heel wat minder “mooi” dan een aantal decennia geleden. Het grappige is dat het zo niet voelt. Het voelt steeds vaker “heel”, één geheel. Dat gevoel maakt me erg gelukkig. Daarmee wil ik niet zeggen dat ik een louter gelukkig leven leid, ik vind leven hard werken. Maar het leven voelt wel steeds meer als mijn leven waarin ik mijn keuzes maak. Keuzes die mij beperken en keuzes die me vrij maken, maar die in ieder geval wel mijn keuzes zijn en die vaak op dit moment passend zijn voor mij.
Zo mooi kunnen zijn
Tijdens een cursus van het humanistisch verbond, ja zo’n cursus mag je van jezelf volgen als je ouder bent, hoorde ik een cursusgenoot zeggen: “De winter van mijn leven, de periode waar ik nu in zit, vind ik de mooiste fase van mijn leven. Hij is zo eerlijk, zonder loze beloftes of pretenties, zo eenvoudig. Nu kan ik eindelijk genieten van het leven.” De persoon in kwestie was slechtziend en slecht horen, matig ter been en 20 jaar ouder dan ik. Maar hij leek helemaal samen te vallen met wie hij was: Een gewone oude man, bezield (!). Zo wil ik ook oud worden. Nu heb ik nog beloftes en pretenties nodig, soms zijn die zelfs nog noodzakelijk voor mij. Ik hoop dat die noodzaak er steeds meer af gaat. Minder zo nodig moeten en meer mogen.
Mogen versus moeten
Oh ja, had ik al gezegd dat ik in april 2019 een marathon wil gaan lopen? Ik hoop zo dat die in het “mogen” blijft, en niet in het “moeten” komt. Ik ben goed begonnen door uit mijn patronen te stappen. Vroeger zou ik zo iets alleen doen. In 2017 heb ik nog een kwart triatlon veel te veel op “alleen” gedaan. Nu doe ik het anders, ik heb me verbonden met een groepje die dat ook gaan doen. Ik heb het schoorvoetend tegen mijn familie en vrienden gezegd. Ik merk dat ik dat spannend vind en tegelijk dat het me vrij maakt, ruimer. Zelfs dat ik “zuiniger” met mijzelf omga, respectvoller. Ik hoef niet in mijn eentje naar het einddoel. Ik mag het nu al delen, mijn genieten van de trainingen en mijn angst voor alle “pijntjes”. En ik mag vooral ook gewoon doorgaan met mijn dagelijks leven. Het gaat niet om die ene prestatie maar om de weg er naar toe, om die niet alleen en eenzaam af te leggen. Het gaat me er om me verbonden te voelen met anderen. Dat geeft mij rust, daar wordt ik zachter van.