Met enige onregelmaat zit ik in de trein en dat bevalt me meestal goed. Ik kan in alle rust mijn mail beantwoorden, een boek lezen of gewoon even wegdromen. Als ik het druk heb kan ik me zelfs op een treinreis verheugen: even niets hoeven. Gewoon een beetje mensen kijken en heen en weer gewiegd worden. De rust die ik daarbij ondervind brengt me vaak in beweging.
Afstand en nabijheid
Zo bemerkte ik al eerder dat iedere keer als ik met wat rust een ander in de ogen kijk, ik wat over mezelf bemerk. Dat kan van alles zijn: dat ik krom loop, dat ik blij ben, dat ik onzeker van die ander word. Dan werkt die de ander als een spiegel die mij wordt voorgehouden. Soms maakt het contact me gewoon ongecompliceerd blij. Dan voel ik me verbonden met die ander. Zo ook deze keer in de trein.
Treincoupé
In de trein kun je niet altijd kiezen waar je kunt gaan zitten, als het wel kan ga ik graag in zo een vierzits stukje zitten. Daar heb ik meer beenruimte, dat is met mijn 194cm prettig. Ook vandaag was ik daar gaan zitten en kwamen twee vrouwen tegenover me zitten. Beide een vriendelijk gezicht, leuk om te zien. De vrouw recht tegenover mij lijkt erg verlegen en tegelijk alert op haar omgeving. ik zit recht tegenover haar en dat lijkt al “te nabij” te zijn. Ik pak mijn boek en ga lezen: sluit me af en geef daarmee de ander de ruimte.
Afstemmen in contact => in de pas gaan lopen
Je hebt het waarschijnlijk allemaal wel eens meegemaakt. Samen met een vriend wandelend door het bos of een winkelstraat. Als je het dan samen goed hebt dan kun je zo maar “in de pas” gaan lopen met elkaar. Je stemt je beweging op de ander af, dat voelt goed en gaat dan ook vanzelf. Dat voelt nabij, intiem. Zodra iets het contact beïnvloed, je nodig moet plassen, of je mobiel gaat, dan loop je gelijk uit de pas. De nabijheid, de afstemming is voelbaar weg.
Awkward
Zo ook als we vanuit Utrecht CS vertrekken, en station met vrij veel wissels. Onze trein neemt een aantal keer zo een wissel en we worden heen en weer gewiegd. Iedereen in hetzelfde ritme.Ik kijk op van mijn boek, recht in de ogen van dat meisje die in hetzelfde ritme als ik heen en weer beweegt. Daar waar het stilstaand al te dichtbij was, voelde het helemaal “awkward” om elkaar aan te kijken en te merken dat je in het zelfde ritme beweegd. Dat maakte het nog intiemer, en ongewenster. Een ongewenste intiemiteit.
Het was maar een kort moment, mijn boek lag nog op mijn schoot en was interessant genoeg om makkelijk met mijn aandacht in terug te gaan.
Mensen voelen zooo veel
Maar, zo kort als het duurde, het had wel een stevige indruk gemaakt, die vrouw, ongemakkelijk en alert en daar zo intiem en ongemakkelijk mee te voelen. Dat voelde niet ok en ik weet zeker dat zij dat ook meegemaakt heeft. Natuurlijk weet ik niet wat zij met die indruk heeft gedaan: Genegeerd, zich kapot geschrokken zijn, buiten haarzelf neergelegd (“oude viezerik”), waarschijnlijk heeft zij er andere woorden en een ander kader aan gegeven. Dat is aan haar. Maar wat een boel indrukken krijgen we ongemerkt op een dag binnen. De meeste onbewust, sommige bewust.
Ik heb die ander nodig om te ervaren hoe het met mij is
En al die indrukken doen iets met ons, met ons gemoed. Ik vind het wel heel mooi om me af en toe bewust open te stellen voor de onbekende ander, om te ervaren wat die ander met mij doet, om te ervaren hoe het met mij is: hoe stevig of fragiel ik ben, hoe soepel of verkrampt ik ben, hoe licht of zwaar ik loop. En vanuit het perspectief van die vrouw: misschien heeft zij aan mij wel ervaren hoe open, alert en daarmee onafgeschermd ze is. Wie weet.