Na jaren met veel plezier af en toe stellen begeleid te hebben met hun relatie heb ik dit jaar de specialisatie “haptonomische relatiebegeleiding” gevolgd.
De dans der onmogelijkheden
Het meest opmerkelijke in relaties is “het dansje” wat stellen vaak uitvoeren. Meestal gebeurd dit vanuit oud zeer, oude krampen, zelf onvrij zijn en daarmee de ander ook onvrij te maken. En de ander die daar dan ook weer op reageert. Voor je het weet heb je samen een “dansje” ontwikkeld. Een patroon van onvrijheden, van verwijten aan het adres van de ander. Eigenlijk gebeurt dat om niet aan je eigen pijn te hoeven.
Enkele voorbeelden:
- “Jij bent niet te vertrouwen”, vanuit een eigen verleden van in de steek gelaten te zijn, of
- “jij zeurt ook altijd overal over, niets is goed”, vanuit een angst om dichter bij / eerlijker / intiemer bij je partner te durven zijn.
- “je bent zo saai”, terwijl je zelf eigenlijk met zingevingsvragen worstelt.
En daarmee wil ik niet beweren dat je partner wel te vertrouwen is, of dat die ongelijk heeft waarover die zeurt. Maar het is de reactie op elkaar, het patroon, waarmee je elkaar vast houdt. Waarmee je de ontwikkeling van jezelf en jullie relatie stopzet. En dat is zonde. Zonde van jou en zonde van jullie.
Ontwikkelen
Zodra je jullie patroon herkent en je eigen aandeel daarin weet te herkennen en erkennen dan kunnen jullie weer verder. Als de een zich gaat ontwikkelen en de ander niet, dan kan dat in de relatie spanning geven. Als je de aandacht weet op te brengen om de ander met respect te zien en ook jezelf aan je partner durft te laten zien, dan kom je altijd verder in je relatie. Dan wordt je weer ontroerd en geroerd door je partner.
Dan gaat het niet meer over “je moet je ontwikkelen” maar over je laten raken door de ander en je laten kennen aan de ander. Over het lef hebben om te leven, zelf te leven en samen te leven.
De liefde bestaat hieruit, dat twee eenheden elkaar beschermen en aanraken en begroeten. (Rainer Maria Rilke)
