Geluk en verdriet gaan heel goed samen Sterker nog: je wordt niet gelukkig als je verdriet gaat vermijden of onderdrukken.
“Alles, als je maar niet meer verdrietig bent”
Met z’n allen werken we mee aan het vermijden en wegstoppen van verdriet. Op straat huilen is schaamtevol, dat doe je niet. Heb je het wel eens geprobeerd? En als je wel een keer op straat huilt kijkt, in het beste geval, de toevallige voorbijganger genegeerd weg, een uitzondering daargelaten. Mocht die uitzondering niet wegkijken dan is de kans levensgroot dat hij je komt redden, komt troosten. Die ander lijkt er dan wel voor je te zijn, in werkelijkheid kan hij jouw verdriet niet verdragen. Hij komt je troosten, want je verdriet moet stoppen. Verdriet is best lastig te dragen en die last wordt alleen maar groter als oud weggestopt verdriet mee gaat resoneren. En wie heeft er nou geen weggestopt verdriet waar die even nog niet aan wou?
Juist van het niet hebben van het verdriet, word je ongelukkig.
Mijn vader in het jaar voor zijn overlijden.
Het was de eerste zondag van het jaar toen mijn moeder me opbelde om me te vertellen dat mijn vader overleden is aan een hartaanval. Ze vond hem beneden op de grond met de telefoon nog in zijn hand. Waarschijnlijk had hij de dokter willen bellen. Mijn eerste nijging was om in mijn kleren te schieten en naar haar toe te gaan, er voor haar te zijn, om haar te redden en, maar dat had ik toen nog niet door, tegelijk mijn eigen verdriet niet onder ogen te hoeven komen. Ik zou dan me immers sterk moeten houden voor mijn moeder. Gelukkig realiseerde ik me op tijd dat ik ook een gezin heb, waar ik mijn verdriet mee wil delen. Met mijn gezin op bed gezeten, verteld dat mijn vader dood is, laten zien dat ik daar intens verdrietig over ben en dat ik het fijn vind dat verdriet te tonen. Ik ben daar, nu ruim 10 jaar verder, nog steeds gelukkig mee. Anderhalf uur later ben ik alsnog naar mijn moeder afgereisd, veel dichter bij mijzelf, eigenaar van mijn verdriet. Bij mijn moeder was een broer en schoonzus er al. Het voelde goed zo.
Geluk en verdriet
Bij de begrafenis realiseerde ik me voor het eerst in mijn leven dat intens verdrietig zijn en je gelukkig voelen samen kunnen. Ik heb het goed gehad met mijn vader en het was goed zo. Hij is over de tachtig geworden en werd minder helder. Mijn trotse vader. Samen met mijn moeder, broers, kinderen, partner, familie en vrienden hebben we op onze eigen manier afscheid genomen.
Natuurlijk kan ik niet al mijn verdriet tegelijk dragen
En zeker kan ik dat niet als ik er angstig bij word. Op dit moment zijn gaan mijn partner en ik, na 29 jaar, uit elkaar aan het gaan. Dat is verdrietig, dat vind ik verdrietig en pijnlijk. Helemaal als ik bedenk wat het voor mijn puber kinderen betekend. Mijn droom, onze droom, hun veilige thuis, hun zekerheid, mijn oude dag samen met haar en af en toe onze kinderen: allemaal weg. Vanuit deze pijn schiet ik zo mijn angst in over het zelf niet redden, of dat mijn kinderen het niet zullen redden. Als ik die angst toelaat, dan wordt mijn verdriet onverdraaglijk, die gedachtes, die angsten kan ik niet aan, dikke paniek!
Vertrouwen, rust en wat is de eerste stap
De weg terug van die paniek is voor mij: eerst fysiek tot rust komen. Een eindje rustig hardlopen, niet wegrennen voor wat er is, maar voelen, verdrietig voelen, rustig rennen . Of gewoon op bed gaan liggen en mijn lijf voelen en eventueel een ademhalingsoefening om niet te angstig maar wel verdrietig te kunnen zijn. Gewoon inademen en 6 tellen uitademen. Fysiek reguleren heet dat, werkt uitstekend. Ik neem hier de tijd voor. Minder angstig worden en wel mijn verdriet voelen. Vervolgens ga ik op zoek naar de eerste stap, die kan ik heus wel, dat geeft vertrouwen. En: ik hoef het niet alleen te doen! Als ik denk aan het in mijn eentje uitzoeken van een nieuw huis dan voel ik me eenzaam en angstig, een uit het huis gezette loser. Als ik samen met een vriend naar huizen ga kijken dan heb ik het goed. Door mijn kinderen, vrienden en kennissen en zelfs mijn ex partner daarbij te betrekken, voor zover zij interesse kunnen opbrengen, dan voelt dat warm en geborgen, dat geeft vertrouwen.
Verantwoording nemen voor mijn verdriet en mijn keuzes
Tegelijkertijd is het me heel helder dat ik mijn keuzes maak en dat is best eng, maar het zijn wel mijn keuzes en ik maak ze zoveel mogelijk in contact met mijn omgeving. Dan heb ik nog steeds verdriet, ook angst, maar ook vertrouwen en voel ik me kwetsbaar èn gelukkig. Vrij en geankerd in mijn omgeving
Over angst en vertrouwen heb ik al eerder iets geschreven en ik zal binnenkort toelichten hoe angst zich verhoudt tot verdriet en boosheid.
Meer over haptotherapie kun je hier vinden
Terug naar mijn andere blogs kun je met dit linkje
Als je na aanleiding van dit bericht wilt reageren, of benieuwd bent naar mijn bericht over hoe angst zich verhoudt tot verdriet en boos, dan kun je me altijd mailen of bellen (vaak voicemail) of het contactformulier gebruiken