Mensen met een trauma denken dat ze niet meer willen voelen. Zodra de gaan voelen dan komen ze vaak ook hun trauma, hun oude pijn tegen. Tenminste, dat denken ze. Terwijl voelen juist de oplossing is. Als je aan iemand vraagt: “Wat voel je nu?” krijg je met een beetje pech een heel verhaal over vroeger en over angst voor de toekomst. Maar dat gaat helemaal niet over “voelen”. Dat zijn gevoelens voortkomend uit gedachten, vaak gevoed vanuit emoties vanuit het verleden.
Voelen en gevoelens
Het mooie van voelen is dat het zo eenvoudig en niet zwaar is, ook niet voor mensen met (langdurige) trauma’s. Voelen gaat over de stoel waar je op zit. Die is warm of koud en die is hard of zacht. Als je de stoel kunt voelen waar je op zit, dan gaat het al gauw goed met je. Telkens teruggaand naar die stoel, kun je hem nog voelen is er iets veranderd, kun je met een beetje hulp ook de pijn en het verdriet van je trauma dragen.
Simpel
Ja, dat is makkelijk gezegd, dat je dan je trauma ook kunt dragen. En natuurlijk, alle respect voor wat je is aangedaan. Dat is niet zomaar weg, dat gaat niet zo makkelijk. Niet zo makkelijk, maar wel zo simpel. Hogere wiskunde dan dit is het niet, voelen is simpel. Iedereen kan het, zefls ongeboren kinderen in de buik van moeder kunnen het. Voelen is simpel, niet altijd makkelijk.
Voelen kan je gevoelens dragen
Met voelen kun je veel gevoelens en emoties dragen. Met het simpele van voelen kun je complexe persoonlijke vraagstukken simpel maken. Met voelen kun je keuzes maken waar je geen spijt van hoeft te maken. Je zou haast geneigd zijn om wat meer te gaan voelen, hou je niet in…