Sinds een oefening afgelopen zomer waarin me gevraagd werd om mijn verlangen uit te spreken ben ik “verlangen” verder gaan onderzoeken, ben ik nieuwsgierig geworden naar wat verlangen voor mij en voor anderen betekend. Mijn nieuwsgierigheid ontstond vooral vanwege de grote kortsluiting die de oefening bij mij teweeg bracht en al pratend met mijn omgeving over “verlangen” bemerkte ik dat je elkaar makkelijk kunt misverstaan bij dit onderwerp.
Uitspreken van je verlangen
Maar eerst eens die oefening:
Bij de oefening in de retraite ging ik helemaal op slot: Verlangen? Mijn verlangen uitspreken naar jou? Echt niet! En niet eens uit onwil, ik was hélémaal blanco, ik had helemaal geen verlangens, nul. Gelukkig kwam ik gaandeweg de oefening los, kwam ik uit mijm kramp / verzachte ik, en durfde ik eerst mijn verlangens wel te ervaren en later zelfs ook uit te spreken. Echt wel spannend maar ook heel bevrijdend. Een eye-opener was voor mij dat het zo fijn is als de ander zijn verlangen uitspreekt. Dat schept ruimte, zeker als je het verlangen bij de ander mag laten zijn. Je hoeft het verlangen van de ander alleen aan te horen, te proeven wat dat verlangen van die ander met jou zelf doet.
Begeerte
De bijbel maakt, grofweg, onderscheid tussen verlangen en begeren. Waarbij begeren veelal gaat over het “verlangen” naar bezit, naar het aardse. Daar waar “verlangen” zich meestal richt op het spirituele het goddelijke. Verlangen speelt hier in een heleboel vormen een rol in het verlangen naar het goede, het hogere, verlossing.
Boedisme lijkt, voor wat ik er van verstaan heb, daarin (nog) meer naar binnen gericht. Daar richt het verlangen zich helemaal naar de beleving van de binnenwereld, om daarmee tot innerlijk evenwicht te komen.
Mijn verlangen
Zoals ik verlangen nu ervaar, ik ben nog onderzoekend en hoop dat nog lang te mogen blijven, geeft verlangen mij levensvreugde, zin. tintelingen en vrolijkheid. Op zulke momenten stroomt en veranderd mijn verlangen van moment tot moment. Dan voel ik mij levend midden in mijn omgeving. Soms wordt mijn verlangen mij te groot, dan heb ik er last van en ga ik op zoek naar het vervullen van mijn verlangen in plaats van te leven met mijn continu veranderende verlangen. Dat zoeken naar vervulling geeft onrust en verkramping/pijn en gemis. Mijn verlangen raakt dan gestold/verkrampt. Weg uit die kramp, weg bij dat gestolde verlangen lukt mij meestal te komen door weer het hier en nu te ervaren. Door in beweging te komen en afleiding te zoeken, onkruid trekken of met hout of leem in mijn huis aan de slag te gaan en dan vooral de geuren te ruiken die daarbij vrijkomen. Niet doelgericht, maar proberen te zijn in het moment in mijn omgeving. Leem, hout, onkruid: heerlijk aardse geuren.
Zo probeer ik mijn verlangen levendig, fris, vrij en vooral beweeglijk te houden.