Bezieling, dat heb ik zielsveel nodig om te weten dat ik hier op aarde thuis ben, thuis wil zijn. Bezieling krijg ik altijd uit contact met de andere mens. Vaak besef ik me dat pas ten volle als de ander al weer weg is, als ik zelf weer alle ruimte alle vrijheid heb.
Vrijheid
Soms verwonder ik me over die andere mens, verwonderen zonder veroordelen wel te verstaan. Vaak ook door de ideeën, gedachten van de ander, die ik zelf nooit zou genereren, maar die me wel de andere kant van de medaille laten zien. Dat verruimd me dan, dat maakt me vrijer. Soms ook door mijzelf te horen praten en te bedenken dat het nog niet helemaal klopt wat ik zeg, of wat ik doe. Door de spiegel die de ander mij biedt. Telkens heb ik het nodig om vrij genoeg te zijn om te voelen wat het bij mij beroerd. Te voelen zonder ingewikkelde gevoelens of emoties erbij te krijgen. Te voelen in vrijheid. En altijd heb ik die ander nodig om zelf verder te komen, juist die ander brengt me bij mijzelf.
Onvrij
Tegelijk ervaar ik andere mensen soms als saai, moeilijk, afstandelijk of juist opdringerig. Telkens als dat gebeurd dan voel ik mijzelf onvrij, en geef de ander daar de schuld van. Mijn zoektocht is dan: hoe lukt het me, zonder me beter te voelen dan die andere mens, die andere mens wel te ontmoeten. Mij ook aan die mens te mogen ontwikkelen. Eigenlijk: hoe lukt het me om vrij te blijven.
Therapie
Therapie draait wat mij betreft precies daar om. Hoe lukt het me om samen met de cliënt uit de onvrijheden van mijzelf en van de cliënt te stappen. Voor mij dus om niet in de rol van therapeut te stappen. Want een rol is per definitie onvrij. Tegelijk is het doel, hervinden van de vrijheid van de cliënt helder en de wegen die ik daartoe in het verleden succesvol heb bewandeld zijn mij ook bekend. En die methoden mag, kan en zal ik inzetten op zoek naar vrijheid van de cliënt. En dat zonder me onvrij te laten maken door het doel, of door de methoden. Hoe kan je immers de ander leren vrij te worden vanuit je eigen onvrijheid?
Contact
In ieder geval door mijzelf niet beter, niet vrijer, voor te doen dan ik ben. Ik ben ook maar een onhandige stoethaspel die op een zinvolle wijze contact probeert te maken. Juist door onhandig te mogen zijn daar waar ik het ook echt ben, merk ik dat ik vrij, gelukkig (en onhandig) kan zijn. En daarmee durft die ander, de cliënt, jij dus, ook het risico aan te gaan om meer een vrij mens te zijn.
