Vaak is het onderwerp seksualiteit al beladen met schaamte, seksueel misbruik is dat helemaal. Dit maakt het voor jou extra moeilijk om tegen een ander er over te beginnen, om er over te praten. Schaamte zorgt ervoor (samen met angst) dat jij jouw misbruik wegstopt, dat je er niet over durft te praten. Terwijl juist het praten er over je helpt met het verwerken. Dat jij je schaamt over je misbruik kan komen omdat jij je onterecht schuldig voelt:
- Waarschijnlijk schaam jij je omdat je denkt dat je medeverantwoordelijk bent aan jouw misbruik (zie ook Schuld).
- Misschien schaam jij je omdat seksualiteit bij jullie thuis een beladen onderwerp was of misschien wel helemaal niet ter sprake kwam. Je hebt van huis uit geleerd dat het een schaamtevol onderwerp is, kan je nagaan hoe schaamtevol misbruik dan moet zijn..
- Waarschijnlijk was je veel te jong om ook maar iets van seksualiteit te weten, je had er nog nooit iets over gehoord, had er geen woorden voor geleerd. Het moet dan dus wel heel slecht en verboden zijn. Je schaamt je er dan ook vreselijk voor. Ook de vrij heftige reactie die je omgeving zal hebben als het wel bekend wordt, bevestigd dat het iets vreselijks was wat jij hebt gedaan. Het moet wel heel schaamtevol zijn.
Als jij wel je verhaal hebt durven vertellen tegen iemand dan heb je een hele belangrijke stap gezet. Je durft (tenminste voor een deel) te erkennen dat jij misbruikt bent en dat jij daar last van hebt. Meestal zijn er dan nog details in je verhaal waar jij je nog meer voor schaamt, die jij nog niet hebt durven te vertellen. Dat kan van alles zijn: handelingen die jij gedaan hebt/ ondergaan hebt, lichaamsreacties die jij had tijdens het misbruik.
Als je dit laat liggen zal je je onvrij blijven voelen. Zal jij je blijven schamen voor handelingen/lichaamsreacties. Het is belangrijk voor je om ook deze pijnlijke en schaamtevolle fragmenten zelf onder ogen te durven zien, eventueel op te schrijven, of liefst aan iemand te vertellen.